Δευτέρα 7 Απριλίου 2014

"Νιώθεις τυχερός;" (τζιαι κάτι περί "σωφρονισμού" στον αγγελικά πλασμένον κόσμον μας).


Εννά αρχίσω κάπως "ανάλαφρα". Μια ανάρτηση που είδα σήμερα στο facebook, τζιαι οι συνειρμοί που μου επροκάλεσεν, αθθυμίσαν μου μιαν ταινίαν του πάλαι ποτέ σκληρού Βρώμικου Χάρρυ, τον οποίον ενσάρκωσεν ο μεγάλος (κατ'εμέναν) Κλιντ Ήστγουντ. Βάλλω θκιό που τες πιο "εμβληματικές" σκηνές της εν λόγω ταινίας για να κάμω μετά κάποιο point. Η πρώτη εν που την αρχήν της ταινίας, όπου ο "ήρωας" σταματά μόνος του μια ληστείαν, τζιαι μετά κάμνει μιαν κουβεντούαν με έναν που τους ληστές:


Η δεύτερη σκηνή εν στο τέλος της ταινίας, όπου η προηγούμενη στιχομυθία επαναλαμβάνεται, αλλά που εντελώς άλλες συνθήκες, τζιαι αφού ο "ήρωας" έshιει περάσει πολλά που τον συγκεκριμένον "κακόν". Δυστυχώς πρέπει να δείτε την ταινίαν για να καταλάβετε:


Δείτε τζιαι μιαν κωμικήν αναπαράστασην τούτης της σκληρής σκηνής, έτσι για να μεν σας μείνει η "φρίκη":



Η συγκεκριμένη σειρά ταινιών, διότι υπήρξαν αρκετές, ήταν αρκετά αντιφατική, ως προς τον τρόπον που τες εξέλαβεν το "φιλοθεάμον κοινόν". Υπήρχαν οι φανατικοί θαυμαστές του "Βρώμικου Χάρρυ", οι οποίοι εκλαμβάναν τον ως έναν εκδικητήν/ τιμωρόν του εγκλήματος, έναν προστάτην των αδυνάτων ο οποίος έρκετουν να γεμώσει τα κενά τζιαι τες ανεπάρκειες του συστήματος. Στον αντίποδαν, πλήθος κόσμου ήταν σφόδροι πολέμιοι των εν λόγω ταινιών, θεωρώντας ότι επροωθούσαν την αστυνομική βίαν. Πάντως εν ενδιαφέρον ότι ο "σκληρός" Κλιντ στα ύστερα του, τζιαι ειδικά ως σκηνοθέτης, επιδόθηκεν σε ταινίες που εστέλλαν τα ακριβώς αντίθετα μηνύματα, κατά δηλαδή της βίας πάσης μορφής. 
Προσωπικά απόλαυσα τες ταινίες "Βρώμικος Χάρρυ", αν τζιαι πολλές φορές είχα δει εφιάλτες εξαιτίας της βίας τους. Μεγαλώνοντας εκατάλαβα κάποιαν στιγμήν την αντιφατικότηταν του "ήρωα", τζιαι τες αντιδράσεις που επροκάλεσεν τζιαι προκαλεί, αλλά όσον τζιαι αν σήμερα προτιμώ τον φιλειρηνικόν Κλιντ, εν με σταματά να χαμογελώ όταν ο "Βρώμικος Χάρρυ", αφού ρωτά το θρυλικόν "Well do ya, punk?", πατά την σκανδάλην τζιαι ξαποστέλλει τον "κακόν".

Για να δείτε πως λειτουργεί το ανθρώπινον μυαλόν, η ανάρτηση στο facebook που μου έφερεν στο νου ούλλα τούτα αφορούσεν το εξής συμβάν:


Δαμέ επίσης η ανάρτηση στο facebook τζιαι η συζήτηση που ακολούθησεν (ως τωρά):


Έτσι λοιπόν, ένας βαρυποινίτης σκοτώνεται που "σωφρονιστικούς" υπαλλήλους, μετά που βασανισμόν 2,5 ωρών. Εν υπάρχει αμφιβολία ότι η πρώτη αντίδραση ενός "υγιώς σκεπτόμενου" αθρώπου εν τούτον που λαλούμεν "αποτροπιασμός", για τον τρόπον που λειτουργούν κάποιοι συμπολίτες του. Τζιαι όμως ο συγκεκριμένος χρήστης έκαμεν την ανάρτησην ουσιαστικά υπερασπιζόμενος τους "σωφρονιστικούς υπαλλήλους", τζιαι υποστηρίζοντας την αποτελεσματικότηταν παρόμοιων χειρισμών, ανάμεσα σε άλλους τζιαι στους παιδεραστές. Μέμφεται επίσης τυχόν άλλους που μπορεί να κατηγορήσουν τους συγκεκριμένους "σωφρονιστήρες", ότι ηθικολογούν εκ του ασφαλούς, αφού οι συγκεκριμένοι "σωφρονιστήρες" "μαζεύκουν τζιαι φυλάουν τα σκατά πριν να κοντέψουν του καναπέ" μας.

Φυσικά δαμέ, επειδή το ανθρώπινον μυαλόν, το οποίον εξακολουθεί να αποτελεί μυστήριον σε πολλές του πτυχές, θα μπει σε διάφορες διαδικασίες, κάμνω εγώ θκιό υποβοηθητικά ερωτήματα:

1) Σε ποιου τη θέσην εν πιο εύκολον να μπει κάποιος: του "σωφρονιστικού υπάλληλου", του "βαρυποινίτη", των θυμάτων του βαρυποινίτη ή των συγγενών τζιαι φίλων αυτών;
2)  Τι ακριβώς συνιστά για κάποιους τη βίαν του βαρυποινίτη προς συναθρώπους του "αξιόποινη" τζιαι την βίαν των "σωφρονιστικών υπαλλήλων" στον βαρυποινίτην "αξιέπαινη" ή έστω "κατανοητή" (τουλάχιστον για κάποιους);

Απαντώντας αρχικά στην πρώτην θα πω ότι κανένας άθρωπος στα λογικά του δεν θα επέλεγεν να "μπει στη θέσην" κανενός. Μόνον αν με υποχρέωνεν κάποιος, με κάποιον τρόπον, θα έμπαινα σε έτσι διαδικασίαν. Αλλά αβίαστα, αν θα έμπαινα στη διαδικασίαν (μαζοχιστικά ας πούμεν), νομίζω ο μόνος τρόπος να σχηματίσω στοιχειωδώς αντικειμενικήν άποψην θα ήταν να μπω διαδοχικά στη θέσην ούλλων. Τζιαι όϊ επιλεκτικά μόνον στη θέσην κάποιων. Ακόμα, δεν θα έβαλλα στη θέσην των εκάστοτε αθρώπων μόνον εμέναν. Θα έβαλλα τζιαι αθρώπους δικούς μου, όπως ας πούμεν τα κοπελλούθκια μου. Διότι εν ωραία να φαντάζεσαι πόσον "δίκαιον" εν κάτι, μια μεταχείριση, ένας "σωφρονισμός", ως την ώραν που τζιείνος που "σωφρονίζεται" εν ο εαυτούλης σου, ή ακόμα shιειρόττερα, το κοπελλούϊν σου.


Στη δεύτερην ερώτηση, θα απαντούσα όπως κάθε καλός χριστιανός, αν τζιαι εγώ είμαι άθεος (τι να κάμουμεν κάποια στερεότυπα εν φεύκουν). Η απάντηση λοιπόν κάθε "καλού χριστιανού" (ιδιότητα που πιθανώς, μιλούμεν για Ελλάδαν τζιαι "ένστολους", να επικαλούνται οι συγκεκριμένοι "σωφρονιστικοί υπάλληλοι"), είναι ότι δεν μπορεί οποιαδήποτε μορφή βίας, όποθθεν τζιαι να προέρχεται, να καταστεί με οποιονδήποτε τρόπον τζιαι υπό οποιονδήποτε πρίσμαν "αποδεκτή", τζιαι ακόμα παραπάνω "αξιέπαινη".

Συμπληρωματικά, θα πω ότι στο μυαλόν μου (ευτυχώς ως τα σήμερα εν έκαμα φυλακήν, αν εξαιρέσεις την παράνοιαν 26 μηνών στα στρατά), δεν νομίζω να υπάρχει πιο "βίαιη" αντιμετώπιση ενός ανθρώπινου πλάσματος που τον μακρόχρονον ή δια βίου εγκλεισμόν του στους τέσσερις τοίχους μιας φυλακής, όσον λουξ φυλακή τζιαι να είναι τούτη. Θέλεις πραγματικά να τιμωρήσεις κάποιον στο μέγιστο βαθμόν; Στέρησ'του την ελευθερίαν του. 
Μπορεί να πει κάποιος ότι που τούτην την άποψην οι "σωφρονιστικοί υπάλληλοι" εκάμαν τα μάτσες τζιαι δαμέ. Ο βαρυποινίτης, όσα εγκλήματα τζιαι να έκαμεν, πλέον εν χρειάζεται να υποφέρει κάτι τέθκοιον...

Ώσπου να μεν υποβάλλουμεν ερωτήσεις για τα αυτονόητα, stay cool and keep rocking!

8 σχόλια:

  1. εν δεδομένο ότι η βία φέρνει βία. Θα ήθελα να γράφω πως μέσα στη βία δικαιοσύνη δεν υπάρχει ακόμη και όταν τιμωρείται ο θύτης με ό,τι έκαμε στο θύμα του. Αλλά εν το πιστεύκω τούτο. Μπορώ να σου πω ότι ήταν άδικο για το βαρυποινήτη αλλά τζαι το τελευταίο εγκεφαλικό μου κύτταρο υποστηρίζει πως ότι κάμνουν τους παιδεραστές μέσα στες φυλακές αξίζει τους τζαι πολλά παραπάνω ακόμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Διαφωνώ αγαπητή, τούτη η αντίληψη υπήρχεν ως αρκετά πρόσφατα τζιαι για άλλους "παρά φύσιν", ότι ότι παθαίνουν εν που τον "κώλον τους" (με το μπαρδόν). Έθθα κάμω το συνήγορον των παιδεραστών γιατί είναι εγκληματίες αλλά η παιδοφιλία πιθανόν να είναι εκ γενετής, να μην είναι περιβαλλοντική συνέπεια. Άλλον "παιδόφιλος" κοινώς (έξη η οποία ενδεχομένως να εν γονιδιακή, όπως τζιαι η ομοφυλοφυλία) τζιαι άλλον το έγκλημαν της παιδεραστίας. Αλλά ακόμα τζιαι για τους παιδεραστές, συστήνω σου να μπεις στο σκεπτικόν που αναφέρω: εσύ, ή κάποιος που αγαπάς, παρά το έγκλημαν του, να μπορείς να δεχτείς ότι θα βασανιστεί παράνομα που άλλους εγκληματίες, ενώ εκτίει την ποινήν που του επιβλήθηκε. Εν τζιαμέ το point.

      Διαγραφή
    2. «...θα βασανιστεί παράνομα...» --- Υπάρχει τζιαι νόμιμος βασανισμός; :)

      Διαγραφή
    3. Σωστότατη παρατήρηση. Ίσως ο γάμος.... :)
      Προφανώς εννοούσα θα τύχει μεταχείρισης που παραβιάζει τα δικαιώματα του. Είτε που τους "σωφρονιστικούς υπαλλήλους" είτε (το άκρον άωτον) που άλλους καταδικασθέντες.

      Διαγραφή
  2. Dear μου εν με κόφτει μα είναι γονιδιακή με αν είναι επίκτητη, με αν το θέλει με αν με το θέλει. Μπορεί να σκέφτομαι έτσι, επειδή αγωνιώ για τες κόρες μου. Μπορεί αν ήταν για μένα, η σκέψη μου να ήταν εντελώς διαφορετική και να μην το συζητούσα. Αλλά ναι μπορώ να δεχτώ cold blood να βασανιστεί παράνομα που άλλους ένας που εβίασε ένα μωρό. Τζαι δεν με νοιάζει αν τούτο με κάμνει να φαίνομαι χειρότερος άνθρωπος :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Επέτρεψε μου να θεωρώ ότι αν ποττέ (κούφια η ώρα) ήταν στο shιέριν σου ο βασανισμός ή οϊ κάποιου αθρώπου, όσον απόβρασμαν τζιαι να ήταν, εν θα εδέχεσουν έτσι πράμαν, πόσον μάλλον in cold blood. Τουλάχιστον που όσον σε έχω συγκόψει βάσει "μπλογκερικής περσόνας".

      Διαγραφή
  3. Εν λάθος να βασανίζεται ο οποιοσδήποτε, ναι. Γιαυτό υπάρχουν και νόμοι κτλ κτλ, για να μην ανταποδίδουμε τη βία με βία και για να μην παίρνει ο καθένας το νόμο στα χέρια του.
    Αλλά εγώ πάλε που είμαι κατζιά τζιαι, αν μου εστερούσαν οικογενειακό μου πρόσωπο και είχα την ευκαιρία, θα έμπαιννα στο ρόλο του βασανιστή. Θα έπαιρνα το νόμο στα χέρια μου. Όχι όμως να τον βασανίσουν άλλοι. Έγώ. Με τα σhέρκα μου. Cold blood που λαλεί τζιαι η Μάνα. Αλλά έθθα τον εσκότωνα να γλυτώσει.
    Λάθος? Λάθος!
    Έτσι νιώθω όμως και ξέρω ότι το συναίσθημα θα με παράσερνε. Γιαυτό υπάρχουν οι φυλακές και οι φύλακες και νόμοι να επιβάλλουν άλλου είδους ποινές και απ'όλα. Για να μην γίνονται αυτά υποτίθεται. Γιατί όσο και να το νιώθω εγώ έτσι, εν λάθος.
    Εξού και ό,τι έγινε εν απαράδεκτο. Ό,τι έγινε, δεν έγινε "εν βρασμό ψυχής". Έγινε μόνο και μόνο από σαδισμό.

    Καϊσι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πρόσφατα είχα θκιαβάσει κάπου ότι η ανώμαλη συμπεριφορά σε φυσιολογικές συνθήκες ενδέχεται να είναι φυσιολογική συμπεριφορά σε ανώμαλες συνθήκες. Ο άθρωπος έshιει λογικήν, έshιει τζιαι συναίσθημαν, ενώ εν μίγμαν τόσον του γενετικού του υλικούόσον τζιαι του περιβάλλοντος που τον εδιαμόρφωσεν. Οπότε το να διατεινόμαστεν ότι τα βασανιστήρια είναι αποτελεσματικ΄ςο τρόπς "σωφρονισμού", είναι σαν να προσπαθούμεν να θεωρήσουμεν μιαν ανώμαλην συμπεριφοράν "φυσιολογικήν" σε "φυσιολογικές" συνθήκες. Απλά εν στέκει. Επίσης, πολλοί θεωρούν ότι η φυλάκιση εν μια ήπια ποινή. Εγώ θεωρώ ότι η φυλάκιση, η στέρηση της ελευθερίας, ακόμα τζιαι σε "χρυσόν κλουβίν", είναι εγγύηση δυστυχίας για κάθε άθρωπον. Γι'αυτόν τζιαι αν τηρηθεί (διότι όντως κάποτε η "δικαιοσύνη" αφήνει αθρώπους ελεύθερους που δεν πρέπει να είναι) είναι κατ' εμέναν η πιο αυστηρή ποινή που μπορούμεν να επιβάλουμεν. Εν χρειάζεται να την διανθίσουμεν τζιαι με βασανιστήρια.

      Διαγραφή